Judith haar ervaringen in pediatrie/neonatologie: 

Ik heb een hele interessant stageweek achter de rug. Ik heb de nachtshift meegemaakt. Deze start om 19 uur savonds en eindigt om 10uur ‘s morgens. Dit is een hele lange shift, maar liefst 14 uur. Voor de shift begon was ik toch een beetje zenuwachtig omdat ik al een paar verhalen had gehoord dat deze nachtshift heel lastig is. Ik kan dit achteraf alleen maar beamen. Er is op dienst een ‘salle de repos’ voor de verpleegkundigen waar ze mogen slapen ‘s nachts. Deze zaal hebben we niet veel gezien omdat we eigenlijk constant geconfronteerd werden met problemen. We zijn om 19uur begonnen met de alle medicatie uit te delen en flesjes te geven aan de baby’s. De zaken die we snachts zijn tegengekomen.

• opname van kindje die zich had verslikt in een pindanoot. Deze zat vast in zijn longen. Het kindje was heel erg overstuur en had het lastig met ademen. De pindanoot moest chirurgisch weggehaald worden maar dit was niet mogelijk in het ziekenhuis van Al Hoceima. Hij moest overgebracht worden naar Fez. Jammergenoeg waren er geen ambulances meer vrij dus ze hebben tot de dag erop moeten wachten terwijl het een hele kritieke situatie was.
• Er moesten 3 infusen herprikt worden bij heel geagiteerde kindjes.
• Er was een kindje van 4 jaar bewusteloos binnengekomen nadat ze was gevallen van een tafel. Ze had een letsel aan haar hoofd.
• Er is een baby binnengekomen met een zware bronchitis.
• De elektriciteit van het ziekenhuis was uitgevallen met gevolg dat alle couveuses in alarm gingen. We hebben dan dekens op de baby’tjes gelegd zodat ze niet zouden afkoelen en vanaf het licht terug aansprong hebben we de dekens ervan gehaald.
• Er is een pasgeboren baby binnengekomen die heel erg cyanotisch was maar die geholpen was met zuurstof.
• .....

 

Het was een hele chaotische nacht zonder slaap. Ik merkte wel dat het heel vermoeiend is voor je lichaam. Toen we om 8 uur moesten beginnen aan de medicatieronde was het moeilijk om te blijven concentreren.

Morgen is het de laatste dag op pediatrie en dan begin ik voor 9 dagen geneeskunde. Ik ben heel erg benieuwd hoe alles zal verlopen op die afdeling. 

 

Grace haar ervaringen in geneeskunde:

 

In de loop van deze week , werk ik veel meer autonoom ten opzichte van vorige week, ik  voel me ook meer op mijn gemak.

Deze week heb ik vooral medische handelingen geobserveerd zoals puncties: de ene lumbaal en de andere gastrisch, maar ook een darmlavement van een patiënt met een darmtumor.

 

Het was heel anders dan in België waar alles goed voorverpakt is in een pak waar alle nodige materialen inzitten. 

Hier gebruiken we de middelen dat er zijn en zorgen we ervoor dat we altijd steriel blijven: een voorbeeld is dat we een  maagsonde , moesten gebruiken in plaats van een  rectale sonde de dokter noemt het "oorlogsmedicijn".

 

Ik heb de mogelijkheid gehad om verpleegkundige procedures uit te voeren, zoals het plaatsen van een veneuze lijn of het nemen van bloedstalen. In het begin was het een beetje “raar “omdat we andere  materiaal gebruiken: we hebben geleerd om bloed af te nemen met de monovette of venoject systemen, maar hier wordt alles gedaan met een spuit en een naald.

 

Een ander verschil is dat er in Marokko privé-laboratoria zijn die ook analyses uitvoeren  (deze zijn vaak uitgebreider dan die in ziekenhuizen). Dit hebben sommige patiënten nodig indien de dokter een volledige bloedonderzoek aanvraagt.

Een verpleegkundige kan dus eventueel buizen voor het ziekenhuislaboratorium (analyse op verzoek van de arts) en/of buizen voor privé-laboratoria krijgen. De procedure na de afname  is dus niet dezelfde maar hangt af van de aanvrager van het bloedmonster.

 

Ik heb ook veel capillaire glycemie genomen, maar het verschil met België is dat elke patiënt zelf zijn insulinespuiten moet aanschaffen. Met uitzondering van enkele antibiotica en pijnstillers moeten de patiënten en hun familie zelf hun medicatie aanschaffen zodat de verpleegkundige de medicatie die IV aan de patiënt moet gegeven worden kan toedienen.

 

Helaas zijn sommige patiënten vanwege hun financiële of geografische situatie niet in staat om hun behandeling te betalen tot op het punt dat hun situatie verslechtert en moeten ze worden overgebracht naar een groter ziekenhuis (een universitair ziekenhuis omdat het ziekenhuis in Al Hoceima provinciaal is) in Oujda, Tanger of Fez, wat ook een probleem is omdat het geld kost (logistiek, brandstof, enz.), maar ook omdat het ziekenhuis een overplaatsing kan weigeren (zelfs voor een ernstig geval). Dit is een zeer confronterende situatie, vooral wanneer men begrijpt dat dit niet de eerste keer is en dat het  vaak gebeurt.

 

De werkintensiteit is hoog in België, maar ik vind de werkdruk hier enorm in vergelijking met België:  minder personeel, minder materiaal en langere shifts. De verpleegkundigen, die slechts twee zijn voor 23 patiënten, moeten zich niet alleen bezighouden met de behandelingen, maar ook met de lopende transfusies, opnames en ontslagen.

Maar buiten dat is het personeel zeer bekwaam en motiverend. Zodra zich een kans voordoet, wordt je meegenomen  zodat je zeker niets mist. Dit is zeer lonend en motiveert je nog meer om je best te doen. Ik ben erg blij met mijn tijd op deze afdeling omdat ik veel heb geleerd over het innoveren in de zorg en ik heb ook geleerd 'outside the box' te denken.

 

Volgende week start ik in de afdeling pediatrie, ik ben erg blij dat ik met kinderen kan werken en de verschillen met de zorg voor volwassenen kan zien en vergelijken.

Pediatrie here I come :)  .